NOT SO THRILL SEEKER

De vrije tijd die wij na een vlucht hebben, wordt door iedereen anders ingedeeld. Sommige collega’s gebruiken de tijd op een bestemming om even bij te komen, een studie bij te houden, te sporten of een stad of eiland juist te verkennen. Zelf neem ik weinig tot geen rust en ben natuurlijk altijd op zoek naar content voor mijn blog en Instagram. Vooral wanneer ik ergens voor het eerst kom kan ik het niet maken om de hele dag bij het zwembad te gaan liggen. Waar ik echter nooit echt naar op zoek ben is het uiterste. Ik ben van nature geen thrill seeker. Mijn leven is leuk genoeg en ik heb dus geen behoefte om aan wie dan ook (ook niet aan mezelf) van alles te bewijzen door middel van bungee jumping, base jumping, para sailen of andere extreme sporten. Toen ik een aantal maanden geleden voor het eerst naar Costa Rica vloog (en voor de meeste van de crew ook de eerste keer) werden er tijdens de vlucht al allerlei plannen gesmeed. Ik dacht meer: witte stranden met azuurblauw water, palmbomen en ik die daar dan onder lig. Maar de meeste stemmen gingen naar zip linen. En aangezien ik niet de hele dag bij het suffe zwembad wilde liggen, koos ik eieren voor m’n geld en ging mee. Over de doodsangsten die ik heb moeten doorstaan en hoe ik nog meer out of my comfort zone ben gegaan, lees je hieronder.

Pura vida, delicious food! Na een lange rit richting de bergen eerst even genieten van een welverdiende Costa Ricaanse maaltijd. We konden niet heel lang natafelen want we moesten op tijd naar het zipline station. Na drieën konden we niet meer naar boven dus snel ‘omnom’ en door.

Hier kon ik nog glimlachen maar not for long. Door de mist en duisternis boven de Costa Ricaanse jungle kreeg ik al snel een unheimisch gevoel.

Straks stort ik neer en word ik nooit meer gevonden!

Het ziplinen vond ik dus niks aan. Ik had het ijskoud, het was zo mistig en ik zag geen hand voor ogen. Met een enorme snelheid razen over de jungle van Costa Rica. ‘Zit het allemaal wel goed vast? Wat als ik nu hier neerstort? Dan word ik vast nooit meer gevonden!’ Nadat ik over de langste en hoogste lijn had getokkeld kreeg ik een nervous breakdown. Een enorme lading aan spanning kwam eruit en had ’the ugly cry’ (met snot, alles) waar iedereen bij stond. En het ergste vond ik nog: ik kon ook niet terug! Dus ik moest wel verder tokkelen om uiteindelijk weer met beide benen op de grond te komen.

Level of uncomfortableness: 💯

Mijn collega’s vonden het geweldig terwijl ik van binnen helemaal stuk ging


Een duo ritje maakte het niet beter. ‘Zit alles wel goed vast?’ Je leven hangt letterlijk aan een draadje en al je vertrouwen ligt in de handen van een onbekende. Nu begrijp ik wat mensen met vliegangst doormaken. Ik kan wel heel leuk zeggen dat ’turbulentie net zoiets is als de golven op water wanneer je in een boot zit’. Maar het feit dat je geen controle hebt maakt het ook zo oncomfortabel. En fin, ik ging helemaal stuk van binnen terwijl mijn collega’s het geweldig vonden!

Goed dat er zoveel foto’s zijn gemaakt, ik heb er niet veel van meegekregen

Over comfort zone gesproken: Nadat we eindelijk bijna beneden waren zag ik een stellage staan en naive little me dacht dat we via een trap het laatste stukje naar beneden gingen. Maar nee, we mochten als klap op de vuurpijl nog even een bungee jump (!!) doen. Waarvan ik altijd had gezegd dat ik het nooit zou doen. Maar ik laat me ook geen chicken noemen (als je niet wilde jumpen mocht je ’the chicken way’ dus niet springend naar beneden).

never again..

Toch ben ik trots op mezelf dat ik het gedaan heb en eigenlijk was deze jump minder eng dat het hele zip linen.

Pura vida

Gelukkig gingen we toch nog doen wat ik in eerste instantie wilde. Een heerlijk middagje aan het strand. Door de woeste zee niet echt geschikt om te dobberen maar als surfer kan je hier helemaal je geluk op.

Nog één out of comfort zone dingetje.

Naast dat het zip linen én bungee jumpen way out of my comfort zone was was er nog een andere beproeving. Een kamer delen met collega’s. Wat super fijn is van het werk als stewardess: je slaapt in super mooie hotels en iedereen heeft zijn of haar eigen kamer. Omdat de afstanden behoorlijk waren en het niet te doen was om op en neer te rijden vanaf ons hotel, moesten we tijdens dit tripje plaatselijk twee kamers reserveren en deze delen. Het ‘enig kind’ in mij kwam gelijk boven en ik deelde direct mee dat ik niet kan slapen met een ‘onbekende’ naast mij. De andere dames hadden er geen probleem mee en ik kreeg dus het keiharde 1-persoons bedje. Dibs.

Grounded

Hoewel ik allerlei beproevingen heb moeten doorstaan heb ik wel een hele leuke trip gehad. Zal ik ooit weer gaan zip linen? Ik denk het niet. Ik ben tijdens deze reis zo vaak buiten mijn comfort zone gegaan, ik kan voorlopig nog wel even vooruit. De volgende keer weer lekker suf bij het zwembad liggen 😅.

xx Mishanou

Waarmee ben jij voor het laatst buiten je comfort zone gegaan?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *