PERFECT STRANGERS

Afgelopen mei is er voor mij een lang koesterde wens uitgekomen. Ik ben eindelijk verhuisd naar mijn beloved Dammie! Niet alleen woon ik nu een super leuk (nieuw) appartement maar ook nog eens in de hipste straat van Amsterdam (I know, I know dat zegt iedereen..maar bij mij is het écht zo!:-). Hoewel ik voor de verhuizing al zeker vijf dagen in de week in Amsterdam te vinden was moest ik toch even wennen aan deze verandering. Ik moest echt even aarden of ‘landen’. De mensen die mij goed kennen weten dat ik echt met ie-der-een klets en dat was ook hier niet anders. ‘Hoi! Ik ben Mishanou! Net verhuisd, bla bla bla’. Soms keken mensen mij aan met een blik van ‘and you’re telling me this because…?’ Typische gevalletje van small town girl in a big city. De straat waar ik woon is heel erg ‘up and coming’. Nieuwe concept stores, hippe koffietentjes en restaurants schieten als paddenstoelen uit de grond. Iedere keer wanneer ik terug ben van een reis is er wel wat nieuws geopend.

Ik ben vlak voor de zomer verhuisd dus vlak voor de heerlijk lange dagen. Omdat ik echt bijna geen enkele (hang)lamp mooi vind (of knetter duur) moest ik die nog steeds uitzoeken. Anyway, kortgeleden ging ik (eindelijk) wat spulletjes terugbrengen naar Ikea en dacht ‘ok, nu écht even wat lampen uitkiezen. Mijn auto stond geparkeerd voor een net geopende restaurant en zij hadden heel mooie lampen! Simpel, gewoon zo’n grote gloeilamp aan een koord, klaar. Maar dan hadden zij hun hele etablissement er vol mee hangen. Ik liep met mijn handen vol, onder andere met een gordijnroede, even naar binnen om het allemaal van dichtbij te bekijken. Op het terras zat een dame, rond de 70 met haar man, die in een rolstoel zat. ‘Zo! Dat kan van alles zijn!’ Zei ze semi nieuwsgierig over de mini inboedel in mijn armen. ‘Oh, niks spannends hoor’, en ik legde uit wat het was. Binnen stond ik heel even met de eigenaresse van het restaurant te praten die al snel ietwat pinnig zei dat ‘ze de lampen zelf had gemaakt dus nergens te koop waren’. Ok, thanks girl! Wilde het alleen maar even bewonderen hoor. Pff.. Kort daarna kwam de dame van het terras naar binnen om haar rekening te betalen. Ze mengde zich gelijk in het gesprek, much to my liking, want ik kreeg bij haar wel gelijk een goede vibe. We raakten in gesprek en ze vertelde kort over haar man, dat hij in een verzorgingstehuis zat. Hij heeft Alzheimer, praat niet zo veel meer en herkend haar nauwelijks. En dat was best zwaar. Maar ook kon ik gelijk uit haar verhaal opmaken dat ze nog midden in het leven stond en een heel actief sociaal leven had. Elke vrijdag naar de ‘VrijMiBo’ en ondanks dat ze geen rijbewijs heeft heeft ze wel een gezamenlijke auto met vrienden dus ook nog vrij mobiel. Ook ging ze vaak naar de Dappermarkt. Heerlijk vond ze dat. Laatst nog, toen ze een dekbedovertrek nodig had. Ze had er een gezien waar een mooie boodschap op stond. ‘Don’t wait for the perfect moment, take the moment and make it perfect’. Voor haar een teken dat ze moest genieten van het levenEn op dat moment dat ze dat zei sprongen er spontaan tranen in m’n ogen. Ik dacht, jemig, moet je nou eens kijken. Hoe krachtig deze dame in het leven staan. Ondanks dat ze het ontzettend zwaar heeft, geniet ze van ieder moment met haar man. Van haar witte wijn met kaasplankje, van iedere zonnestraal. Ik dacht ook gelijk aan mijn grootouders, die er niet meer zijn. Die ook Alzheimer hadden en vooral hoe zwaar mijn moeder het heeft gehad met de verzorging, heen en weer naar Curaçao vliegen, van alles regelen dat ze niet eens tijd had om ergens bij stil te staan of nog van de laatste momenten te genieten. Op dat moment hield zij het ook niet droog en stonden we samen, in een restaurant, zij nog d’r pinpas in haar hand, ik mijn gordijnroede, de tranen weg te pinken. ‘Mag ik u een knuffel geven?’ vroeg ik voorzichtig. Ze gaf een knuffel als antwoord en daar stonden we dan, perfect strangers een emotioneel moment met elkaar te delen. ‘Heb je tijd om een drankje te doen?’ vroeg zij weer voorzichtig. ‘Ja natuurlijk! Ikea is toch tot 21:00 uur open, haha!’, antwoordde ik. Nadat ik die gordijnroede en andere spulletjes in de auto had gelegd ging ik bij Judith en haar man Joop op het terras zitten. Netjes aan Joop voorgesteld en terwijl Judith genoot van haar witte wijn en ik nipte aan een kopje Earl Grey (rock&roll) :-).

Judith vertelde ronduit over haar verleden, achtergrond, haar dochter, hoe trots ze was op haar kleinkinderen (een jongen van 18 en meisje van 13) en hoe haar dagen invulde. Hoe ze van het theater genoot, van haar uitzicht op vijf en zes hoog. Van het restaurant aan het water, vlakbij haar. En hoe ze heeft gegierd om de film ‘Bridget Jones’s Baby’. Nadat we het een en ander over onszelf aan elkaar hadden verteld zag ik dat Joop kippenvel kreeg en over z’n armen wreef. ‘Heeft u het koud, Joop?’ Joop had geen jasje of vest aan en wilde steeds uit zijn rolstoel stappen. Het was tijd voor Judith en Joop om naar huis te gaan. En ik moest eigenlijk ook weer verder. Toen ik afscheid nam van Judith legde ik uit waar ik precies woonde dat ze, hoewel ik wel vaak weg ben, altijd even kan aanbellen om te kijken of ik thuis was.

 

Hopelijk kom ik Judith weer eens tegen. Kan ik haar nogmaals bedanken. Bedanken dat ze mij eraan heeft herinnerd om te genieten van ieder moment, te genieten van je ouders, je geliefde, je vrienden, je familie, van iedere (mooie) dag. Omdat je nooit weer wanneer het de laatste keer is dat je ze ziet. En vooral om niet afwachtend te zijn. Te wachten op dat ‘perfecte moment’ die waarschijnlijk nooit zal komen. En ook dat we allemaal verbonden zijn. Of je nu oud of jong bent, waar je ook vandaan komt, wat je achtergrond ook is. Het maakt niet uit. Je weet nooit met wie je een mooi moment kunt delen. Wie weet, als we wat liever naar elkaar toe zijn kunnen we ook meer mooie momenten beleven en met elkaar delen.

 

 

Bedankt Judith en Joop.

 

xx Mishanou

 

10 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *