DO IT FOR THE GRAM

De vraag die het meest aan mij wordt gesteld is: ‘wie maakt toch altijd jouw Instagram foto’s?’ Instagram is mijn meest favoriete en meest gebruikte (soms een beetje teveel) social media app. Ik deel er graag mijn wekelijkse tripjes en gebruik het ter inspiratie voor kleding, stijl en reizen. En natuurlijk als platform om mijn blogs te delen. Wanneer ik naar een nieuwe bestemming vlieg, check ik via hashtags altijd op Instagram waar de locals uithangen. Waar je op kantoor elke dag dezelfde gezichten ziet, vliegt een cabine bemanning altijd met een andere crew. Soms ken je iemand uit de crew waar je dan mee op stap kan. Soms ken je niemand of wil niemand echt iets ondernemen of heb je niet echt een klik. Dus dat betekent voor een Insta addict als ik dat ‘sometimes you got to hustle for the Gram’. De meeste van mijn foto’s worden genomen door collega’s of onbekenden. Bij onbekenden kijk ik altijd of iemand zelf een fancy camera bij zich heeft, vraag ik het aan stelletjes of aan andere Insta addicts (je weet wel van die jonge meiden die hele photoshoots houden). Ik geef eigenlijk nooit mijn telefoon. Als iemand wegrent met mijn camera is dat natuurlijk heel vervelend. Maar nog erger is je telefoon, waar je hele leven in staat. Ik moet eerlijk bekennen dat ik één keer met iemand op stap ben geweest die ik niet de allerleukste persoon op aarde vond maar wel nodig had voor een specifieke foto (eigenbelang ☺️). In het kader van ‘keeping it real’ deze keer een blog over mijn Insta-verslaving en het verhaal achter aantal van mijn Instagram posts, enjoy!

In the gutter for the Gram.

Locaties zijn heel belangrijk en in het altijd fotogenieke LA is het geen probleem om leuke Insta-spots te vinden. Het idee was om een ‘Rebel without a cause’-achtige foto te maken aan de L.A. river. Maar die rivier bleek meer een riool te zijn dan iets anders. Niet heel hygiënisch (je zag van alles drijven) en ik was als de dood dat ik zou uitglijden. Mijn beste maatje Maurits heeft heel snel een aantal foto’s gemaakt en daarna met gierende banden weg. De rode boots heb ik trouwens sindsdien nooit meer aangehad..

Instructions for the Gram.

Hoe ik dus te werk ga. Zoals eerder vermeld geef ik normaal gesproken mijn telefoon niet af. Maar gelukkig kende ik Anke die samen met mijn vriendinnetje Gemma op vakantie was in New York. Aan haar kon ik dus met een gerust hart mijn mobiel geven. Anke heeft een behind the scenes filmpje gemaakt terwijl Gemma foto’s van mij aan het maken was. Had ik altijd maar zo’n team! ? Even wat aanwijzingen en posities aangegeven en project New Yorkie kon van start!

Multitasking for the Gram

Even weer terug in L.A. Het eerste wat ik doe na een vlucht is een burgertje scoren bij In ’n Out burger. Heerlijke after flight bite en om een of andere reden doet een foto bij deze tent het heel goed op de Gram. Ik was die dag alleen op pad die dag en zag zo snel niet een geschikt iemand die voor mij een foto kon maken. Behalve een medewerker van In ’n Out. Het was geen probleem alleen bleef ze staan om een foto te maken. Ik wilde de foto vanuit een andere hoek vroeg of ze tegenover mij wilde zitten. De eerste shot was gelijk goed en de missie was geslaagd (aanwijzingen mensen, aanwijzingen). De hamburger is trouwens helemaal opgegaan!

When I almost got arrested for the Gram.

Voorafgaand aan (mijn eerste keer naar) Minneapolis had ik niet heel veel research gedaan over de stad en wist niet meer dan dat de grootste mall van Amerika daar te vinden was. Dus ter plekke wat opgezocht en kreeg van een collega een tip om naar de (op dat moment) bevroren waterval Minnehaha te gaan. Je kan er namelijk achterlangs lopen en de meest geweldige foto’s maken #goals. Echter, het park waar de waterval te vinden is, is in de winter gesloten voor bezoekers. Niet veel mensen hielden zich aan dat verbod en dus liep ik achter twee locals aan die ook naar de waterval wilde. Naar beneden lopen ging nog, hoewel het super glad was. Maar de klim omhoog naar de waterval was iets riskanter. Een van de meiden waar ik achter liep, gleed op een gegeven moment uit en kwam met een hoge snelheid naar beneden gerold. Ik dacht: sorry maar ik doe even een stapje opzij anders lagen wij allebei in een ravijn. Dat was voor mij een teken om de klim te staken en mijn Insta plannen maar te wijzigen. Nog voordat ik aan iemand kon vragen of ze een andere foto wilde maken stond de locale Park Politie van bovenaf te schreeuwen dat iedereen weg moest. Dus koos ik maar eieren voor m’n geld en heb ik braaf van bovenaf een foto gemaakt.

All by myself with the Gram.

De zelfontspanner. Zelf ben ik er geen fan van omdat ik de energie altijd een beetje laag vind op dit soort foto’s. Of ze zijn weer onscherp. Maar soms zit er niks anders op en moet ik toch met de zelfontspanner aan de gang. Zoals hier in Chicago. Ik had een perfect nisje gevonden om mijn camera te plaatsen en na een aantal awkward momenten (onopvallend poseren is best lastig) had ik de foto.

Attitude for the Gram.

Ken je dat? Wanneer je foto’s wilt maken op een super toeristische plek met 1 miljard mensen om je heen? Laatst wilde ik in Rome een foto schieten bij het Colosseum (was zo druk, leek wel Disneyland) maar dat was ook het plan van vele anderen. Deze dude stond de hele tijd precies in mijn beeld. Toen ik semi geïrriteerd vroeg of ik even een foto mocht maken trok hij zijn lolbroek aan en kwam er juist bij staan. If you can’t beat them..?

Too late for the Gram

In Seoul zag ik dit leuke Burberry muurtje die ik natuurlijk vast wilde leggen. In Seoul is het altijd heel druk en heeft iedereen het ook heel druk. Ik zag het enige meisje staan die niet aan het rennen en vliegen was en vroeg of ze een foto wilde maken. Ze maakte er echt super veel! (love that, need options). Ze zat er helemaal in, (met flits, zonder flits, vanuit allerlei hoeken) maar ondertussen vertrok de bus (waar ze dus op stond te wachten) zonder haar! Crap, voelde me zo schuldig!

Hurt for the Gram.

Somebody call 911! Toch wel het meest dramatische verhaal achter de Insta pic ever. Sinds ik achter het bestaan van deze private beach (Playa Hunku) op Curaçao kwam was ik erdoor geobsedeerd. Ik moest en zou een foto hier maken voor in mijn feed. Het was alleen niet zo makkelijk als ik dacht. Dit huisje bevindt zich op privé terrein en is afgesloten voor het grote publiek. Wel worden hier magazine shoots gehouden en/of huwelijken gesloten maar alles op afspraak dus. Ware het niet dat mijn lieve collega Nadia goede connecties heeft op het eiland en geregeld had dat wij daar even wat foto’s konden maken. Alleen hadden we wat moeite om het hek goed af te sluiten. Doordat de lange krullen van Nadia de boel blokkeerden zei ik: ‘doe je haar even opzij!’. In plaats van rustig haar haar achter haar oor te plaatsen gooide ze met een enorme zwiep haar manen opzij…zo met haar hoofd tegen het hek aan! Het bloed gutste uit haar wenkbrauw en het moest gehecht worden. Ons dagje strand eindigde aan de andere kant van het eiland.. bij de eerste hulp. Everything for the gram..?

Sorry Nadi!!

 

Wat is het ergste of meeste gekke wat jij voor ’the Gram’ hebt gedaan?

 

xx Mishanou

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *