ARE YOU ON THE LIST?

Laatst had ik het met een collega over designer bags. Zij was aan het sparen voor een WOC oftewel een ‘wallet on chain’ van Chanel. Zo een die ik in Parijs had gekocht. ‘Voel jij je nooit ontzettend bekeken in zo’n dure boutique?’. ‘Eh, ja onwijs! Een van de redenen dat ik naar Parijs ben afgereisd’, antwoordde ik. In het buitenland heb ik er veel minder last van maar in Nederland trek ik het mij toch meer aan, die prangende ogen, die ‘judging’ blik. Toen ik eindelijk naar de boutique ging voor mijn eerste Chanel bag keerde ik enigszins een illusie armer huiswaarts. Ik dacht: ik ga erheen, ik kies ‘m uit (wist natuurlijk allang wat ik wilde), leg een rib (uit m’n lijf) op de toonbank en loop blij de zaak weer uit. Wrong! De tas was niet op voorraad en ik werd keihard op de wachtlijst gezet. Nou ja, wachtlijst. Het was niet meer dan een kladpapiertje. Dus ik dacht: ik word nooit meer gebeld, wedden?’ Iets met ‘gun factor’. Toch heb ik de ‘wachtlijst’ weten te skippen. Hoewel ik daardoor wel mijn ‘Chanel moment’ heb gemist. Wil je weten hoe? Lees snel verder..

nolita

Vier jaar geleden was het eindelijk zover. Ik kon eindelijk mijn droom tas aanschaffen. Ik wilde er ook niet te lang mee wachten want het kopen van een Chanel tas is tegenwoordig een betere investering dan vastgoed. Er is één à twee keer een prijsverhoging en over een tijd is het misschien wel onmogelijk om Chanelletje te kopen. The time was now. Na enige research was ik er over uit dat ik een klassiek model wilde, want het moet een life time mee gaan, moest overal bij passen en vooral lekker groot zijn.

chanel-up-close

 

Anyhoo, het was half december and off to the boutique I went. Het begon natuurlijk al bij de entree. De portier deed al scannend de deur open, binnen was het niet super druk dus ik sprak gelijk de eerste de beste sales associate aan. De dame, een Coco Chanel look-a-like (inclusief RBF* en zwarte bob), keek mij vanonder haar leesbril van top tot teen aan. ‘Ok, dit wordt gezellig’, dacht ik. Ik vertelde Coco’s kloon semi ingestudeerd waar ik voor kwam. ‘Jumbo flap bag, caviar leather, met gouden hardware graag’. ‘Ja, die is er dus niet’, antwoordde ze zonder mij aan te kijken. ‘Ok, are you sure? Achter ook niet?’. Nee, ik kon wel op de wachtlijst gezet worden. Dus ging ik maar voor die optie. Uit haar broekzak haalde ze een verfrommeld papiertje (wait, geen lederen Chanel notitie boek?) en schreef verveeld mijn naam en telefoonnummer op. Alleen niet voor welk model. Toen ik dat aankaartte zei ze dat dat wel goed kwam. Ik liep gedesillusioneerd naar buiten en dacht, plan B want vriendin gaat natuurlijk nooit meer bellen. Thuis gelijk met de Chanel boutique (toen nog een shop in shop) in België gebeld want die tas moest er komen, met of zonder Coco Chanel’s evil twin. Maar ook daar was de tas helaas niet voorradig.

chanel-tea

Twee weken later, deed ik m’n dagelijks ochtend rondje Instagram en zag ik bij een Nederlandse Insta follower het ‘geboorte’ bericht van haar lang verwachte Chanelle kind voorbijkomen. M’n bloed begon sneller te stromen, ik kreeg hartkloppingen en vroeg haar gelijk hoe het zat. Waar ze ‘m gekocht had en hoe lang had ze op de wachtlijst gestaan #hysterisch. Ze had al enige tijd op de wachtlijst gestaan dus er zat niks anders op om maar te wachten. Of toch niet? Ik appte bestie D (who is Asian, ik zal je zo vertellen waarom ik dit vermeld) die toen nog bij het Rijksmuseum werkte (en dus vlakbij de PC Hooftstraat) of zij misschien na het werk even bij Chanel langs kon wippen om te kijken of ze misschien nog meer tassen binnen hadden gekregen. Ik was op dat moment in Engeland en kon zelf niet langs gaan. Natuurlijk had ik daar ook nog bij Selfridges gekeken maar door de sterke Britse Pond was de tas daar nóg duurder. Even afwachten dus. Ik kreeg het langverwachte appje binnen. ‘Dude, ze hebben de tas.’ ‘Wait, what!? Weet je het zeker??’ antwoordde ik. ‘Jumbo flap, caviar leather met gouden hardware, toch? Ja, staat hier voor m’n neus. Wil je ‘m? Dan reserveer ik ‘m voor je’. En of ik ‘m wilde! Ik deed meerdere happy dansjes en zag mezelf al helemaal lopen met m’n Chanelle kind! Of had ik toch weer te vroeg gejuicht..?

chanelling

De feestdagen waren achter de rug en het was inmiddels 2 januari. Ik had afgesproken om samen met bestie D mijn langverwachte Chanelle kind op te halen en er een feestelijke dag van te maken. Dressed to impress liepen we de PC in tot we al druk kletsend voor de boutique aankwamen. Normaliter doet de portier (weliswaar scannend) de deur open maar die bleef nu zelfs potdicht! Eh, hallo? Customers..? De deur ging op een kier open, de portier kwam er half in staan en zei dat de boutique vandaag gesloten was ‘WANT ER WAS TIJDENS DE JAARWISSELING INGEBROKEN’.. Are.you.freaking.kidding.me? Waar hangt de camera? Want dit moet een slechte grap zijn.. Ja maar, ja maar, mijn tas dan?? We hebben een tas gereserveerd en, wachtlijst, en al mijn frustraties kwamen er tegelijk uit. ‘Geen zorgen, gereserveerde tassen stonden elders dus die waren er nog. Alleen waren ze die dag nog met sporenonderzoek bezig’.

chanel-flap

De volgende dag moest ik alweer aan het werk, #girlboss en bestie D is dus voor mij de tas gaan ophalen. Chanel moment gemist maar eenmaal thuis stond er wel een heel leuk pakketje op mij te wachten. Het bleek dus dat de tas binnen was gekomen en dat de personen die ze gebeld hadden de tas niet wilde. En het schijnt zo te zijn dat high end boutiques stiekem een geheime stash achterhouden voor de Aziatische en Russische klanten. Omdat die vaak in grote groepen langskomen, veel kopen en men geen ‘nee’ aan hen wil verkopen. Call it, geluk, toeval of een hogere gun factor maar zo had ik toch na twee weken op een fictieve lijst te hebben gestaan mijn zo gewenste Chanelle kind gekregen.

 

Oh en of ik ooit nog gebeld was? Tja..

 

xx Mishanou

 

 

 

*RBF= resting bitch face

 

 

 

 

2 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *