We maken er ons allemaal weleens schuldig aan. Te laat komen op een afspraak. Wanneer het om vrienden gaat moet ik eerlijk toegeven dat ik vaak fashionably late ben. Bij je vrienden kun je immers een potje (of twee) breken, toch? Vaak app ik dat ik onderweg ben terwijl in nog ‘nekked’ voor mijn kledingkast sta om te beslissen wat ik aan moet trekken. Op zakelijk gebied neem ik het wel serieuzer. Tijdens meetings kan ik het echt niet maken om te laat te komen. De eerste indruk is cruciaal. En natuurlijk moet ik voor een vlucht ook op tijd acte de presence geven. Er staat nogal wat op het spel, (mijn baan) en een vliegtuig vol met passagiers. Er zijn bij mij altijd twee regelmatig terugkerende dromen: 1, ik zit in een vliegtuig dat heel laag over water vliegt en maar niet kan stijgen. Of 2, ik kom te laat voor een vlucht. Laat dat laatste nou net het geval zijn geweest tijdens mijn proeftijd(!) bij mijn huidige werkgever. Sit back en ik vertel je hoe het precies ging.
De intensieve cursus periode vol examens en slapeloze nachten was eindelijk achter de rug. Ik zat nu officieel bij de grote blauwe familie en ik had zin om eindelijk weer te vliegen. De eerste weken zouden bestaan uit vluchten binnen Europa. Prima, let’s do this. Koffer ingepakt, uniform strak gestoomd en klaar om Europa de komende weken te veroveren. Mijn eerste officiële vlucht zou zijn: eerst op en neer naar Parijs en daarna door Warschau om daar een nachtje te slapen. Ruim op tijd zat ik in de auto, op weg naar Schiphol. De rit ging voorspoedig en ik was al rijdend aan het visualiseren hoe mijn eerste Europa weekje eruit ging zien. Aan die dagdroom kwam abrupt een einde toen ik op de matrixborden boven de snelweg eerst ’70’ zag knipperen, daarna ’50’ en daarna stond ik stil. Crap…file. Ok, de brug (sowieso begrijp ik niet waarom er midden op de snelweg een brug moet zijn) was open. Geen probleem. Bootje erdoor, brugje dicht, klaar. Dat gebeurde dus ook voor de andere helft van de snelweg. Auto’s reden weer maar aan mijn kant, richting Schiphol, bleef de brug parmantig open staan. Eerst dacht ik: ok, nog een paar minuten en dan rijden we weer. Maar die minuten werden steeds langer. Mensen begonnen uit hun auto’s te stappen (daar werd ik nog nerveuzer van) en gingen op de vangrails zitten. Ik ging ook maar eens kijken wat er aan de hand was (alsof dat helpt) toen een man vroeg waar ik naartoe moest. Ik loog dat ik naar LA moest (vond ik stoerder klinken dan Parijs) en hij zei dat ik dat wel kon vergeten want deze brug had iedere week storing.
Mijn vliegcarrière flitste aan mij voorbij. Zou dit al het einde zijn? I mean, ik zit in mijn proeftijd! Ik.kan.niet.te.laat.komen!! Mijn hersens draaiden op volle toeren. Wat moet ik doen? Mijn moeder bellen? Nee, die kan natuurlijk niks doen. Mijn werk, ok, laten we daar beginnen. Met pijn in mijn buik gebeld. Uitgelegd en ik moest later, rond meldingstijd weer terugbellen. Ik werd gek! Waarom rijden we nog niet? Toen kreeg ik toch een briljant idee! Rijkswaterstaat! (geen grap)Die moet ik bellen want soms met dit soort calamiteiten maken ze van twee wegen één zodat ze aan de andere baan kunnen werken ofzo. Ik googelde ‘Rijkswaterstaat’ en belde het nummer. Ik had heel graag het hoofd van die meneer aan te andere kant van de lijn willen zien toen ik, inmiddels in blinde paniek, vroeg of ze de vangrails konden verplaatsen zodat we over één baan konden rijden via de andere kant ‘want ik zit in mijn proeftijd’!
Mijn briljante ingeving gaf helaas niet het gewenste resultaat. De vangrails bleven waar ze stonden en er zat niets anders op om, samen met de rest van Noord Holland, te wachten. Ik belde weer naar Schiphol, rookie mistake achteraf, want ik belde te vroeg terug. Ik kreeg de wind van voren en werd verzocht om toch echt later terug te bellen (er bleken nog veel meer collega’s achter mij in de file te staan). Toen ik terugbelde (de ugly cry was ondertussen in volle gang) waren ze aan de telefoon een stuk milder. Ze hadden gezien dat ik nog in mijn proeftijd zat en ze begrepen mijn onrust.
Na lang wachten was de storing aan de brug voorbij en kon ik eindelijk doorrijden naar Schiphol. De vlucht naar Parijs had ik gemist. Daar is een andere collega voor opgeroepen. Ik ging later gelijk naar Warschau en werd toegevoegd aan mijn originele crew. Gelukkig had dit avontuur geen gevolgen voor mijn vliegcarrière. Ik mocht blijven en heb er geen blijvende schade aan ondervonden. Hoewel ik iedere keer weer pijn in mijn buik krijg wanneer ik in de buurt die brug kom.
xx Mishanou
