Het jaar is nog niet voorbij maar zoals jullie hier hebben kunnen lezen was ik van plan om in januari mijn oude, gerelaxte lokken te laten knippen. Maar wat wil het geval.. na 10 maanden was.mijn.geduld.op! De schaar moest erin. Het verzorgen van mijn haar whilst transitioning werd steeds lastiger en het begon af te breken.
Enerzijds had ik heel veel zin om mijn haar af te knippen anderzijds was ik scared as hell! Een kort koppie.. Zou het wel staan? En mijn háár! Hoe zou dat eruit komen te zien? Ik had alle producten voor mijn oude/nieuwe natural hair al in huis. Nu nog de juiste kapper vinden. Want dit is een life changing moment en dat mag niet zomaar iemand doen.
Ok, op zoek naar een kapper. Nou zijn er genoeg black hair kappers in de Randstad maar ik had gewoon geen idee bij wie ik moest zijn. En ik schrok eerlijk gezegd van de prijzen.. Honderd euro? Really? Om je haar te laten knippen? No thank you. Maar, perks of being a flight attendant, er stond een vlucht naar Curacao op het program en dacht: wat is er nou mooier om op het eiland waar mijn roots liggen, letterlijk weer terug naar mijn roots te gaan? (en way more affordable)
Moederlief was op Curacao vakantie aan het vieren en zij had een afspraak bij de kapper voor mij gemaakt. En ze ging mij natuurlijk moreel supporten. De afspraak was om 11:00 uur. Ik zal jullie mijn tirades besparen maar let’s just say dat ik om 12:15 eindelijk in de kapperstoel zat… Nadat ik gekalmeerd was en mij toch een beetje schaamde voor mijn diva tantrum nam ik even de tijd om de kapper te instrueren. Want je begrijpt, dit moest ge-Instagrammed worden! Enige poses later was dé Instagram shot gemaakt en konden we verder met waar ik voor kwam, the big chop. ‘Ik wil alléén het relaxte gedeelte eruit, meer niet.’ En daar ging hij…zonder enige waarschuwing, als Edward Scissorhands himself met de schaar door mijn haar. ‘Doe het met liefde!’, schreeuwde ik nog maar the artist was bezig en ik kon hem niet meer bereiken. En toen, I promised myself I wouldn’t, kwamen ze. De waterlanders. Geen Maxima traan maar the ugly cry! Midden in de kapsalon… Kapper schrok, moeder in paniek, andere klanten pakten hun telefoons en begonnen te filmen! (ok, dat niet) maar consternatie! En het enige wat ik dacht: zou ik terug mogen vliegen met een petje op?
Before and after the ugly cry.
The Morning After.
Blij was ik niet. Het was zo kort! En droog! ‘Koop een pruik!’ appte vriendin M. ‘Het groeit heel snel in de winter!’ jokte moeders. ‘Nee joh! Hartstikke leuk!’ pepte vriendinnen H, D en N mij op. Ik had niet de juiste producten in mijn koffer en het zat voor geen meter. Wat-heb-ik-gedáán??
The Week After.
Een week na The Big Chop gebeurde het. Ik had marathon sessies gehouden op Youtube en had eindelijk de juiste manier gevonden om mijn haar te verzorgen en te stylen. Met een t-shirt drogen i.p.v. een handdoek, slapen op een zijden kussensloop, natuurlijke producten etc. Mijn krullen popten op de juiste manier en ik was blij! Nog nooit zat mijn telefoon zo vol met selfies, (terwijl ik selfies verafschuw!) Mijn haar is nu gezond, dik en groeit snel. Ondanks dat mijn haar veel verzorging nodig heeft (ik dacht: ik was het, schud het los en klaar…niet dus) ben ik super blij dat ik nu natural ben. En het doel is om by this time next year Diana Ross-esk haar te hebben. Dit had ik veel eerder moeten doen!
Thanks for reading!
beeld en tekst: by Mishanou and a special thanks to Esther Reenis a.k.a. Momma.
